Daar ligt ze dan. Het meisje uit de film. Met het gruwelijke verhaal waarvan je het bijna niet voor mogelijk houdt dat mensen tot zoiets slechts in staat zijn. Geïntoxiceerd en misbruikt. Mijn moederhart huilt. Voor het meisje en de moeder. Die als een bang konijntje verslagen naast haar bed zit. Net als voor de moeder die haar 2-jarige meisje onder de blauwe plekken binnenbrengt nadat ze een nachtje uit is gaan logeren. Ook hier draait mijn maag van om.
Helaas is dit ook onderdeel van mijn werk. Kindermishandeling, letsel aangedaan door een persoon. Nog nooit van zo dichtbij meegemaakt. Alleen op tv gezien. Dan kreeg ik een brok in mijn keel en keek ik weg. Nu is het “echt” en verleen ik directe zorg. Ik denk en voel van alles. Maar het is vooral mijn hart dat zich vult met compassie voor dit kind, als mens, als moeder. Pijn verlichten, veiligheid bieden, warmte geven. Niet alleen bij het meisje, maar ook bij de moeder.
Tegelijkertijd vraag ik me of je je kind altijd voldoende kan beschermen? Hoe ver ga je hierin? Ik denk dan bijvoorbeeld aan het gebruik van internet of het vrij laten spelen van je kind wat ook weer belangrijk is voor de ontwikkeling. Ook hierin is het continu zoeken naar balans. Wat is verantwoord en waar voel ik me prettig bij? Je kunt natuurlijk niet alles voorkomen. Schuldgevoelens zie ik zoveel bij ouders, terwijl ze echt het allerbeste voorhebben met hun kind.
Kinderen zijn afhankelijk van volwassenen voor een gevoel van veiligheid. Dit gevoel kan niet alleen door fysiek geweld of seksueel misbruik afgenomen worden, maar ook door emotionele mishandeling of verwaarlozing. En dan heb ik het niet alleen over slechte voeding en hygiëne maar ook over geen interesse tonen in je kind of gewoon niet opvoeden. Ongewoon lang beeldschermgebruik, maar ook geen liefde tonen aan het kind. Is iedereen zich hier altijd voldoende bewust van? En waar liggen de grenzen? Opvoeden is zo persoonlijk en subjectief.
Vorige week hoorde ik nog in het nieuws dat juist verwaarlozing de grootste groep vormt. Het is deels cultureel bepaald en komt in alle lage van onze maatschappij voor. Maar het heeft een gigantische negatieve impact op het kind, zowel qua gedrag als ontwikkeling.
In mijn optiek is naast de goede kennis over de zorg en opvoeding van het kind ook het welzijn van de ouder een heel belangrijke factor om verwaarlozing te voorkomen. Wij, mama’s die in balans willen komen, voeden onszelf met informatie hierover. Laten ons inspireren door anderen en willen het misschien soms wel te goed doen. Die druk zorgt er dan juist weer voor dat ons welzijn of aandacht voor de kinderen in gedrang komt. En dan begint het zoeken naar balans weer opnieuw.
Maar soms blijft het helaas ergens te lang haperen. Dus lieve mama’s: blijf erop toe zien dat JIJ lekker in je vel zit. Daar hebben je kindjes het allermeest aan. Het is een grote prioriteit van mij in het ziekenhuis; zorgen voor de moeder/ouders. Echt waar: kinderen die veel positieve aandacht en liefde krijgen genezen sneller.
Dus knuffel erop los en laat die oxytocines (knuffelhormonen) maar lekker door je lichaam gieren! Misschien wel de meest makkelijke manier om te ontspannen.
Kinderverpleegkundige Tanja is werkzaam als kinderverpleegkundige in een Nederlands ziekenhuis. Ze blogt anoniem – Tanja is niet haar echte naam – over haar werk en zoektocht naar balans. Tanja doet haar uiterste best om de ervaringen die ze beschrijft niet herkenbaar te herleiden naar mensen. Wij zijn Tanja dankbaar voor het delen van stukken uit haar leven.
