“Waarom werkt u liever met kinderen dan met grote mensen?” vroeg mijn 9-jarige patiëntje gisteren aan mij. “Dat is een hele goede vraag”, antwoordde ik. “Ik denk omdat het werk zoveel meer afwisselend is. De ene keer verpleeg ik een pasgeboren baby’tje, de volgende dag een puber en nu verpleeg ik jou. En ieder kind heeft weer iets anders, je moet van veel ziektebeelden wat af weten.” Ze keek even bedenkelijk. “En met kinderen kun je ook leuk spelen”, zei ze toen. “Ken je deze?” zei ze en zette het nieuwste Kinderen voor Kinderen liedje aan op haar iPad. Samen dansten en zongen we terwijl ik haar infuus verzorgde.
Een heerlijke werkdag had ik. Mijn patiëntje knapte goed op en ik had tijd om haar moeder zoveel mogelijk te ontlasten door de zorg over te nemen. Helaas is het soms ook anders. Als een kind niet beter maar zieker wordt en ik de paniek bij de ouders zie toenemen. Dan zorg ik dus niet alleen voor het kind, maar ook voor de ouders. En ja, dat raakt mij. Het zal je kind maar zijn die daar ligt. Ik zet mijn emoties opzij en geef alles wat ik in me heb om optimale zorg te verlenen. Na de dienst plof ik doodmoe op de bank met een wijntje. Pfoe, best wel heftig.
Gelukkig kan ik het snel weer loslaten. Door mijn werk kan ik thuis ook veel meer loslaten. Want wat is nu belangrijk? De was kan wel een dagje wachten, van de vloer eten doen we toch niet en een avondje pizza overleven we ook echt wel! Maar die extra knuffel, gezellig samen eten, een boekje lezen op de bank of een puzzel maken. Dat is waar het voor mij om draait. Relativeren hoe goed we het hebben met elkaar.
Eerlijk is eerlijk, toen ik net moeder werd, was ik soms overdreven bezorgd en wilde alles tip top in orde hebben. Maar nu ik een kijkje krijg in zoveel verschillende levens ben ik best tevreden over hoe ik het doe. Overbezorgde moeders kom ik regelmatig tegen in mijn werk. Ze krijgen zoveel verschillende informatie, horen zoveel verschillende meningen. Over de (borst)voeding, hygiëne, verzorgingsproducten, houding, spel en ga zo maar door. Iedere oma, vriendin, magazine, website of consultatiebureau zegt weer wat anders. Ze willen het liefste alles perfect doen.
Faalangst, schuldgevoel, onmacht, onwetendheid? Wat het ook is, ze hebben er vaak zelf zoveel last van. Want de kleine man of vrouw wil voornamelijk heel veel liefde, comfortabel bij mama (of papa) liggen en voldoende eten. Zolang je dit kunt bieden doe je het al geweldig. Je tijd kun je veel beter gebruiken om optimaal te genieten van je opgroeiende kind. Bezorgd zijn over je kind is heel normaal, dat is iedere ouder. Hoewel ik met mijn kennis en ervaringen veel risico’s zie, blijf ik me wel beseffen dat het meeste gewoon goed gaat.
Soms kijk ik naar mijn 20-jarige collega’s, die nog weinig gevoelens van (over)bezorgdheid hebben en vraag ik me af of ik met hen zou willen ruilen. Nog zoveel tijd en dromen hebben, onbevangen alles aangaan. Maar dan denk ik ook aan een ander gevoel wat zij nog niet kennen, het gevoel van moeder zijn. Het mooiste wat er is.
Volgende maand…
Daar ligt ze dan. Het meisje uit de film. Met het gruwelijke verhaal waarvan je het bijna niet voor mogelijk houdt dat mensen tot zoiets slechts in staat zijn. Geïntoxiceerd en misbruikt.
Mijn moederhart huilt. Voor het meisje en de moeder. Die als een bang konijntje verslagen naast haar bed zit.
Net als voor de moeder die haar 2-jarige meisje onder de blauwe plekken binnenbrengt nadat ze een nachtje uit is gaan logeren. Ook hier draait mijn maag van om.
Helaas is dit ook onderdeel van mijn werk. Kindermishandeling, letsel aangedaan door een persoon.
Kinderverpleegkundige Tanja is werkzaam als kinderverpleegkundige in een Nederlands ziekenhuis. Ze blogt anoniem – Tanja is niet haar echte naam – over haar werk en zoektocht naar balans. Tanja doet haar uiterste best om de ervaringen die ze beschrijft niet herkenbaar te herleiden naar mensen. Wij zijn Tanja dankbaar voor het delen van stukken uit haar leven.
