Ondanks dat ik nog met verlof ben, heb ik me niet alleen afgelopen maand maar ook de maanden daarvoor toch nog best veel met mijn werk bezig gehouden. Naast dat ik toch nog met een half oog mee heb gekeken naar de vastgelopen cao-onderhandelingen ben ik ook bezig geweest met iets heel spannends…. Ik ga namelijk in het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) de vervolgopleiding kinderverpleegkunde doen!
Dit wilde ik al toen ik bezig was met deHBO-V opleiding, maar kwam tijdens de stageperiode op een hele leuke afdeling terecht waar ik eerst een paar jaar ervaring op heb gedaan. En net voor mijn zwangerschapsverlof kwam de vacature van het WKZ langs waar ik op besloot te solliciteren. Met een dikke buik ben ik nog op gesprek geweest en werd tot mijn grote verrassing al heel snel aangenomen.
Uiteraard is een en ander niet over een nacht ijs gegaan. Na de geboorte van Teun en tijdens mijn zwangerschap ben ik erg veel bezig geweest met het zoeken naar de juiste balans werk-privé. Ik dacht dat ik liever geen onregelmatige werktijden meer wilde om zo meer tijd in de weekenden te hebben voor familie en vrienden. Ook was ik steeds meer “kantoorwerk” gaan doen door mijn seniorfunctie. Maar in de loop van de tijd merkte ik toch dat het werk achter de pc en het vele vergaderen mij tegen gingen staan. Ik was niet voor niets de zorg in gegaan, wilde weer graag aan het bed staan met veel menselijk contact en me vastbijten in de vele verschillende casuïstieken. Het werken in het ziekenhuis is waar ik mijn hart aan heb verloren en hier horen nu eenmaal onregelmatige werktijden bij.
Nu heb ik ook nog de gekke eigenschap dat ik studeren heel leuk vind dus dit is voor mij echt een uitdaging waar ik heel veel zin in heb! Maar ook heel spannend. Gaat het mij allemaal lukken met de wisselende diensten, studeren en de kids (en ook nog sporten en mijn relatie en sociaal leven onderhouden)? Krijg ik net zulke leuke collega’s als die ik nu met veel pijn in mijn hart achter laat? Ga ik als jonge moeder al het leed op mijn werk niet te veel mee naar huis nemen? Er is maar een manier om daar achter te komen ;). En uiteraard ga ik jullie hiervan op de hoogte houden.
Na mijn verlof begin augustus ga ik meteen beginnen op mijn nieuwe afdeling. Ter voorbereiding ben ik in ieder geval al begonnen met het afbouwen van de borstvoeding. Had nooit verwacht dat ik dat eigenlijk toch wel heel jammer zou vinden. Heb het echt heel fijn gevonden om Nout borstvoeding te geven. Maar flesvoeding is voor straks toch echt veel praktischer. Om de rust en regelmaat voor iedereen te bewaren; zo kunnen Bas en onze gastouder Nout ook voeden en hoef ik geen gekke capriolen uit te halen om rustig te kunnen borstvoeden. Om heel eerlijk te zijn is dat afgelopen weken ook een enorme uitdaging geweest met een ondernemende dreumes in huis. En gelukkig accepteerde Nout direct de fles, dus we gaan lekker tot nu toe!
Heb het wel zwaar met het afscheid nemen van mijn huidige team. Zij hebben mij toch opgeleid en gevormd als verpleegkundige. Heb zoveel van ze geleerd en heb me altijd veilig en geliefd gevoeld. Samen veel gelachen, maar ook gehuild. Echt een topteam waar ik heel veel mooie herinneringen aan ga hebben. En zeker nog wel een traantje om ga laten.
Want ja, mijn werk zie ik niet als “werk” maar is echt een onderdeel van mijn leven.
Marieke
Vlogt en blogt in 2018 over haar zoektocht naar balans. Mama van Nout (0) en Teun (2).
