Mensen kinderen, wat een rollercoaster was deze maand. Aandacht geven aan je relatie. Hoe moeilijk kan het zijn? En, dat zit toch wel goed?
Een goed begin is het halve werk
Maandag 3 september staan wij, bij gebrek aan oppas, met dreumes en al op de stoep van het notariskantoor. Vanaf vandaag zal onze relatie en alles wat daarbij komt kijken vastliggen in een samenlevingscontract en in onze testamenten. Een belangrijk moment dat regelmatig onderbroken wordt door ‘Samuel niet doen’ of het gelach van de notaris omdat zoonlief besloot mijn tas ondersteboven te keren op het mooie rode tapijt. Dit feestelijke tafereel wordt afgesloten met de onmiskenbare geur van een volle poepluier die de ruimte vult terwijl Samuel rondjes rent om de tafel. Gewoon, om zeker te weten dat IEDEREEN het ruikt.
één. groot. succes.
Ouders on Tour
Tijd om ons te werpen op de maandopdracht. Die vrijdag viert mijn schoonzus haar verjaardag en ik zie mijn kans schoon. Samuel kan een avond logeren bij mijn ouders en van Jeffrey’s werkgever hebben we nog een etentje tegoed. Wetende dat vrije avonden met oppas schaars zijn besluit ik deze twee te combineren.
Die avond tref ik Jeffrey op zijn werk van waaruit we richting het restaurant rijden. Complicated als ik ben heb ik echt een hekel aan verrassingen. Enkel omdat ik ontzettend nieuwsgierig ben aangelegd en ik het gewoon wil weten. Want stiekem vind ik verrassingen super leuk.
Wanneer we het terrein op rijden zakt de moed me in de stilettohakken. ‘Pannenkoekenhuis’ verkondigt het bord bij de parking. Begrijp me niet verkeerd, vet gezellig en lekker zo’n restaurant. Maar heb ik me hier voor opgetut? Heeft onze relatie het punt bereikt dat ‘goed uit eten gaan’ en een avond kindvrij resulteert in een pannenkoekenhuis tussen andermans peuters en Bumba-pannenkoeken met poedersuiker?
Wanneer ik uitstap ziet Jeffrey mijn verwarring en barst nog net niet in lachen uit. Om er vervolgens achter te komen dat dit ook niet is wat hij in gedachten had. Een zoektocht over het terrein levert ons thank god wel het door zijn collega aanbevolen restaurant ‘Bij Bart’ op en de rest van de avond was gewoon heerlijk.
Het geheim van een goede relatie
Koop een klushuis. Ver weg. Werk fulltime.
Zorg dat je elkaar niet ziet, dan heb je ook geen tijd om ruzie te maken.
Oké flauw. Maar dat is oprecht wel hoe onze relatie er op dit moment uitziet. Jeffrey besteedt zijn avonden aan ons #projectbouwval en ik ga naar huis voor Samuel. De avonden dat Jeffrey wel thuis is, ben ik er dan weer niet. Werkt Jeffrey op zaterdag, ben ik op zondag op pad. Zo is er een week voorbij waarin we elkaar niet hebben gezien.
Niet verrassend dus dat we allebei prikkelbaarder zijn dan voorheen. Opvallend is dat we desondanks, of misschien juist dankzij, beter/positiever zijn gaan communiceren. We proberen het goede te benadrukken of benoemen wat we waarderen. Die ene avond dat we wel allebei thuis zijn heeft Jeffrey de kaarsen aangestoken en staat het eten klaar. Een klein gebaar dat ver reikt.
“Hoe doe je dat toch allemaal?
Nou gewoon, niet.”
Doris
Nog een verrassing! Twee vrijkaarten van MamaNL voor de nét uitgekomen film ‘Doris’. Dubbele verrassing als je net zoals ik Doris verwart met ‘Dory’ van de film ‘Finding Dory’. Je weet wel, versie twee van Finding Nemo. Toegegeven, niet mijn helderste moment.
Nu ben ik normaliter niet zo van de Nederlandse speelfilms maar de trailer zag er oké uit. Vriendlief heb ik de trailer niet eens laten zien, die moest gewoon mee. Iets met je houdt van me en we besteden aandacht aan elkaar.
Nu, beeld je in. Een Nederlandse RomCom is echt nét uit. Wat doe je? Je gaat er met je vriendin/nicht/moeder/oma heen. Wat doe ik? Ik neem gewoon mijn vriend mee. Die niet weet wat voor film het is. Wanneer de zaal zich vult krijgt mijn wederhelft een vermoeden en voel ik een paar ogen mijn kant op staren.
Doris is een vrouw van halverwege veertig, heeft twee pubers en is gescheiden. Ze zit in haar midlifecrisis en is in stilte verliefd op haar beste vriend Tim. Of het nou komt door het gebrek aan herkenning wat de gemiddelde bezoeker in de rest van de zaal wel lijkt te hebben of het feit dat ik me er niet overheen kan zetten dat het een Nederlandse speelfilm is met dezelfde acteurs als altijd, de film is niet helemaal mijn ding. Wel hebben we een heerlijk rustig avondje weg gehad met zijn tweeën en is deze bioscoopavond toch geslaagd. Lief hè.
Liselotte is 23 jaar, een rasechte Brabander (maar dan zonder accent) en mama van een zoontje. Naast een fijn maar druk gezinsleven werkt ze 4 dagen per week, waar ze zo’n 230 kilometer per dag voor aflegt. No need to say dat de verdeling tussen werk, gezin en tijd voor haarzelf hiermee regelmatig een uitdaging vormt.
