Het is weer zover, mijn jaarlijkse me-myself-and-I weekend. Ik kijk er al weken reikhalzend naar uit, een weekend just for me. Om te doen waar ik zelf zin in heb, gewoon omdat het kan. Om daadwerkelijk door te kunnen slapen en wakker te worden wanneer IK daaraan toe ben.
Dit keer kies ik voor mijn favoriete Waddeneiland Vlieland…
wat mij betreft direct hét Waddeneiland. Ik krijg kortstondig een vlaag van twijfel over me heen als ik middenin het huiselijke spitsuur vertrek. Mijn oudste dochter hangt aan mijn been en vraagt nog eenmaal of ze écht niet mee mag. Ik voel deze smeekbede diep in mijn moederhart en een fractie van een seconde neem ik het aanbod in overweging. Als ik in Harlingen op de boot stap en andere gezinnen gade sla terwijl zij hun kroost in het gareel proberen te houden, kan ik een kleine opluchting niet onderdrukken en ervaar ik enkel ontspanning. De enige keuze die ik op dit moment hoef te maken is wanneer ik in de rij van het buffet zal aansluiten om overpriced koek en zopie aan te schaffen.
Als ik 1,5 uur later van de avondboot stap…
hoor ik mensen iets over Stortemelk (de camping) zeggen. Dat moet in algemene zin zijn denk ik en niet specifiek refererend aan hun slaapplaats. Het is krap aan boven het vriespunt en er valt lichte sneeuw naar beneden. Ik trek mijn sjaal nog wat strakker om me heen en loop zonder twijfel op de bagagekar af. Het zoeken naar de juiste bagagekar heeft mij in mijn jeugdjaren al heel wat stresspieken opgeleverd. Maar toen was het hoogzomer en stonden de karren rijen dik en nam ik nooit de moeite te onthouden wat het nummer van de kar was. Nu is het lente, buiten schoolvakanties, de avondboot en met vier bagagekarren houdt het wel op. En wat ook helpt is dat ik deze keer de tijd heb genomen om het nummer te onthouden. Ik was zelfs trots op het ezelsbruggetje dat ik had gemaakt, bagagekar 9, we leven in het jaar 2019. Ik gniffel wat om het gevoel van trots wat mijn ezelsbruggetje teweeg brengt. We hebben het immers nou niet bepaald over het niveau Albert Einstein. Mijn fuchsia roze koffertje ligt moederziel alleen onderin de bagagekar. Een gevolg van dat ik als laatste van de boot af kom, ik heb immers geen haast. Ik maak een mentale notitie dat dit een goede tactiek is voor als ik hartje zomer mijn bagagekarnummer weer eens vergeten ben.Wanneer ik mijn trolley aflever bij het bagagevervoer vraag ik me af of in de zomer paard en wagen nog ingezet zullen worden voor het bagagevervoer. Paard- en wagen bagagevervoer, een onlosmakelijk beeld aan de vele herinneringen die zijn oorsprong op dit eiland vinden.
Een van de vele unieke dingen aan Vlieland is…
dat je per voet in principe met goed fatsoen bij (bijna) alle accommodaties kunt komen. En dat is te merken wanneer ik me in de stroom van mensen laat meevoeren door de dorpsstraat. Een enkeling laat zich direct verleiden door een van de horecagelegenheden die met hun sfeervolle verlichting, muziek en drankgelach ook hun aantrekkingskracht op mij niet onberoerd laten. Maar de behoefte aan slaap overwint en ik bevrijd me uit de stoet mensen door een zijweg naar de Willem de Vlaminghweg te nemen. En als ik dan afsla naar de Badweg – de verbindingsweg tussen de Waddenkant en Noordzeekant van het eiland, valt de rust als een warme deken over me heen. Ik hoor alleen nog een enkele vogel zijn laatste avondlied ten gehore brengen. Mijn bestemming heb ik bijna bereikt als de contouren van DoniaState zich aan me ontwaren. Ik vraag me af waarom ik nog niet eerder voor dit hotel heb gekozen. Verscholen tussen bos en duin lag vroeger al het oude DoniaState. Een (in mijn ogen) vervallen groepsaccommodatie waarover ik er in mijn jeugd zelfs wat wilde ideeën op nahield. Het feit dat het ruim 10 jaar geleden platgegooid werd en vervolgens opgebouwd tot een modern, volwaardig hotel met ruim 30 kamers is mij niet zozeer ontgaan, maar nooit helemaal geland. En terwijl ik de weg oversteek en het royale erf van het hotel betreed, realiseer ik mij direct dat ik deze parel al 10 jaar ten onrechte de rug toekeer. Nu de avond is gevallen en het buiten guur is geeft de hoge receptie met zijn sfeervolle verlichting een warm aanzicht.
Ik kom tegelijk aan bij de entree…
met een man en een vrouw van – ik vermoed – in de vijftig. Ik merk, aan de steeds fermer wordende pas van de vrouw, dat ze voor mij aan wil arriveren bij de incheck. Echter ben ik alleen en heb ik derhalve de tijd enkel aan mezelf te schenken, dus houd ik mijn pas in en geef mijn ogen de kost in de lobby. En dat is precies wat ik me voorneem te doen deze komende dagen me-time. Mijn pas inhouden en gewoon in het moment zijn! Als ik zondagmiddag uitcheck heb ik zoveel energie opgedaan en wederom zo genoten dat ik het NU zeker weet, ik wil dat meer vrouwen dit ervaren en ik wil daar een faciliterende rol in hebben. Als ik zondagmiddag in Harlingen aanmeer, stap ik vol energie én met mijn nieuwe missie van de boot af. Uiteraard verlaat ik nu als eerste de boot en als ik mijn gezin zie staan op de kade voel ik me naast opgeladen ook nóg verliefder!
Mocht je nieuwsgierig zijn naar je eigen mommy retraite? Volg me dan op Instagram via becomeconnected2ubecomeconnected2u! Ik zou het super leuk vinden als je een kijkje komt nemen.
Wieteke (34) is getrouwd met Martijn (37) en moeder van Elize (4) en Sophia (0). Doorlopend op zoek naar balans in haar drukke gezinsleven met daarbij graag ruimte makend voor vriendschap, personal development, enige vorm van sportieve activiteiten, books & baking
