Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik het heel anders gedaan. Alleen toen wist ik het niet. Op het moment dat mijn vliezen braken was ik 36 weken en 6 dagen. Dit had ik niet verwacht. Het bed voor de thuisbevalling zou de volgende dag komen en ik was nog maar 4 dagen met verlof. Van de spanning kreeg ik de slappe lach en ging maar op de wc zitten. Stel je voor dat alles nat zou worden…

Toen braken mijn vliezen

Voor mij was het een drukke dag. Een dag waarop ik nog een aantal afspraken had. Nadat mijn beste vriendin naar huis ging, vertrok ik direct naar boven. Ik was helemaal kapot en wilde heel graag gaan slapen. Tijdens het tandenpoetsen braken mijn vliezen. Ik riep Robert. Hij dacht dat ik een grapje maakte en zelf een glas water op de grond had gegooid. Het was namelijk nog niet zover. Dachten we. Ik ging ook helemaal voor een thuisbevalling, dus vond dit een bizar iets. Ik belde mijn moeder om te vragen wat ik moest doen. Ze zei dat ik op bed moest gaan liggen en de verloskundige moest bellen. Ik vond dat ik beter op de wc kon blijven zitten, anders werd alles nat. Na wat gesputter ben ik toch maar op bed gaan liggen. Mijn illusie dat er een thuisbevalling ging plaatsvinden was al snel weg. Ik moest naar het ziekenhuis. Daar gebeurde helemaal niks, waarna ik mocht gaan slapen.

Het duurt nog wel even

De volgende dag werd mij verteld dat ze het nog zeker 3 dagen gingen rekken zolang de weeën niet doorzetten. Het liep iets anders. Tijdens mijn harde buik viel de hartslag van Esmée telkens wat weg. Eind van de dag besloten ze daarom de weeën op te wekken. Tijdens het plaatsen van de sensoren op het hoofdje van Esmée viel haar hartslag helemaal weg. Er was direct paniek. Ik had werkelijk geen idee wat er gebeurde. Robert was er nog niet en ik moest naar de O.K. Esmée moest er zo snel mogelijk uit. Robert kwam net op tijd binnen lopen. Ze begonnen al te snijden mij elke keer vragend of ik wat voelde. Nou, dat voelde ik. Ze vroegen het nog één keer en toen werkte bij mij de verdoving. Ik mocht er bij blijven. Esmée was geboren, gezond en wel binnen 8 minuten.

Ik mocht haar heel even zien en toen werd ik naar de uitslaapkamer gebracht. Ik kreeg een foto in mijn handen gedrukt en was daar alleen zonder man en zonder kind. Ik hoorde niks, ik wist niks; het was vreselijk. Pas als ik mijn tenen mocht bewegen mocht ik daar weg. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Esmée lag op de couveuse afdeling. Ze was gezond, maar lag daar uit voorzorg. Heel even mocht ik haar bij me hebben. Daarna werd ik een etage hoger gebracht met een laptop in mijn hand zodat ik haar via de webcam kon zien.

De eerste nacht was vreselijk

Ik had pijn en de laptop deed het niet. De volgende dag mocht ze bij me komen liggen, maar ze werd elke keer weggehaald omdat de verpleging vond dat ik moest rusten. Ik was niet in staat om voor haar te zorgen. Mijn hele lijf deed pijn en ik was intens verdrietig. Dit was verre van wat ik had verwacht en al helemaal geen roze wolk.

Op een liefdevolle manier hiermee omgaan

Voor iedereen is de zwangerschap, bevalling en de periode erna anders. Ik geloof oprecht dat een baby zelf gekozen heeft wat hij of zij heeft te leren in dit nieuwe leven. Daarvoor heeft hij/zij jou als moeder (ouder) uitgekozen. Ook jij hebt jouw ouders uitgekozen om wat te leren in deze wereld.

Een baby heeft basisbehoeften als aandacht, aanraking, gehoord en gezien worden. Ze zijn gevoelig voor alles wat er om hen heen gebeurd. Spanningen, trillingen, ze voelen feilloos aan bij wie ze wel en niet in de armen willen liggen. Door onze overtuigingen als volwassenen maken we hier bepaalde keuzes in. Keuzes die soms afwijken van de puurheid en de basis. Hierdoor kiest een baby al een andere strategie. Als huilen niet helpt bijvoorbeeld, ben ik maar stil. Zelf heb je als baby ook een strategie ingezet. Hierdoor ben je geworden zoals je nu bent. Deze keuzes die je maakt, maken je soms onzeker of geven je een schuldgevoel. Op het moment dat je dit gevoel krijgt, is het goed om hier even naar te kijken. Waar komt dit gevoel vandaan? Wat maakt dat ik me hier onzeker over voel? Op een liefdevolle manier naar jezelf en je kind kijken. Dit zorgt ervoor dat je gaat groeien als ouder. Ook zul je steeds meer in staat zijn om je kind te laten zijn. In alles wat daarbij hoort.

Schuldgevoel

Langere tijd heb ik me schuldig gevoelen over wat ik Esmée niet heb kunnen geven waarvan ik vond dat ze dat van mij had moeten krijgen. Helaas kan ik de tijd niet terugdraaien. Het continu terugkijken naar vroeger lost niks op. De kracht van het NU. We leven nu en ik kan wel veranderen wat er nu is. Ik kan haar nu de ruimte geven om zich vanuit haar puurheid verder te ontwikkelen. Om haar nu wel te horen en te zien. Haar de aandacht te geven waarvan ik vind dat ze dit verdient.

Naast moeder van 2 prachtige kinderen, Esmée van 8 en Seppe van 4 jaar, is Anja getrouwd met een hele leuke man. Ze is ondernemer in De Gelukkige Ouder, kinderyoga docent, huishoudster, vrouw, zus, vriendin, dochter van en nog veel meer.
“Al mijn hele leven heb ik het gevoel dat ik op een zoektocht ben. Een zoektocht naar mezelf en wat er bij mij past. Waar krijg ik energie van en wat wil ik bereiken in mijn leven?”