Het is woensdag 31 juli en ik tref mezelf op een mega mooi plekje in dikke tranen aan. Ik heb pijn, veel pijn en dat maakt me echt super boos en verdrietig. Ik weet sinds ongeveer een half jaar dat ik fibromyalgie heb. Ik heb goede en minder goede dagen, maar ik ben eigenlijk wel heel vaak in gevecht met mezelf. Ik wil mijn gezin niet tekort doen en beklim dan toch die ene berg al moet ik wel 20 keer stoppen en ga ik voor mijn gevoel 100 keer over mijn grens heen. Ik heb dan een een paar dagen nodig om bij te komen! Stom maar ik wil niet opgeven. Tot gisteren dus… ik kan niet meer.

Mijn lijf stort in

Ik ben zo moe en mijn lichaam doet zoveel zeer! Sven, mijn man, is net gaan hardlopen en ik voel mijn hele lijf instorten. Als Sven terug komt van 2 uur buffelen vraagt hij aan me wat er is en ik begin spontaan te huilen. Gelukkig praat Sven me moed in en besluiten we goed te kijken naar de verschillende opties die we hebben. We deden de afgelopen 1,5 week 1 dag rust en 1 dag actief maar dat is niet vol te houden. Althans actief als ‘op avontuur’kan natuurlijk prima. Maar actief als om de dag hiken of bergen beklimmen niet. Even pas op de plaats dus. En nee het is dus niet allemaal rozengeur en maneschijn…

Wat is Noorwegen mooi!

Dat gezegd hebbende oh, oh, oh wat is Noorwegen mooi. Nee, met het woord ‘mooi’ doe ik Noorwegen tekort. Het is dramatisch, groots, magisch en verrassend! Elke bocht die je neemt verrast je, elk uitzicht waarvan je denkt dat het niet mooier kan, kan het toch nog mooier en elke waterval die je ziet kan nog wilder, groter en stoerder. Het is alsof je in een levend sprookje leeft! Elke dag hier mogen zijn is een feest! Elke camping is schoon, rustig en ligt prachtig, alles klopt! Echt alles! We hebben in totaal 4 weken om Noorwegen te zien en weten nu al dat we keuzes zullen moeten maken want op elk plekje is er zoveel moois te zien. Je kunt in een National park wel honderden hikes, wandelingen en watervallen bekijken. Maar we proberen de pareltjes eruit te zoeken en daar van te genieten.

Onze eerste bergbeklimming

We hebben van de week onze eerste berg beklommen. Op meerdere websites en apps wordt hij gekenmerkt als ‘easy’. Ik kan je in alle eerlijkheid zeggen dat de makkelijke trails van Noorwegen bij ons in Nederland iets anders worden opgevat. Ik heb op de weg naar boven soms echt doodsangsten uitgestaan. In Noorwegen willen ze hun natuur niet reisproef maken en dus kennen ze geen hekjes, railingen etcetera. Zijn er gewoon niet. Heb je een smal paadje en een dikke vette afgrond dan moet je dus gewoon uit je doppen kijken. Doe je dat niet? Dan lig je beneden. Met 2 kinderen maakt dat het nog extra spannend. Met een hoofd als een tomaat behaalden we allemaal veilig en wel de top. En zal ik dan ook maar eerlijk bekennen hoe lang deze beklimming was? 1.5 km heen en 1.5 km terug. Nu denk je 3 km, pffff half uurtje. Nope, nee, nein we hebben er 1,5 uur over gedaan. Jep 1,5 uur en 625 meter omhoog. Maar dat uitzicht! WAUW! Gewoon WAUW! En het voelt echt als alleen op de wereld. Er is namelijk verder helemaal niemand. We schrijven vol trots in het logboek boven op de berg en na een stroopwafel (ja echt, haha) en het nodige water zetten we de tocht naar beneden weer in.

Eenmaal beneden zijn we trots op elkaar en is het super goed gegaan. De jongens vonden het allebei echt super cool en stoer en kunnen niet wachten naar hun volgende berg te gaan. We stappen in onze camper op naar onze volgende avonturen. Volgende week schrijf ik graag over de eerste fjorden die we zien en hoe we die ontdekken met zijn vieren in een klein bootje.

Liefs Michelle

Team Familie