Ik steek mijn hand door de spijlen van het bedje heen en voel hoe hij mijn vingers grijpt. Zijn huilen zwakt af. Langzaam sluiten zijn oogjes. Papa en mama zijn een nachtje thuis gaan slapen. Op ons advies. Omdat ze er compleet doorheen zitten.
Vorige week lag hij nog aan allemaal slangen
Morgen mag hij waarschijnlijk naar huis. Wat heeft hij het goed gedaan, wat heeft zijn lichaampje hard gevochten. Hij lijkt mij volledig te vertrouwen en geeft zich over aan de geruststelling van mijn warme hand. Ik geniet van zijn rustige ademhaling en zing hem zachtjes verder in slaap. Dit doe ik met zo veel liefde. Niet alleen voor hem, maar ook voor zijn sterke papa en mama.
Ouder zijn is niet niks
Je krijgt ineens de verantwoordelijkheid over één of meerdere mini-mensjes die ook ziek kunnen worden. En aangezien we geboren worden met een lage weerstand is de kans hierop heel groot. Sommige dingen zijn te voorkomen, maar veel ook niet. Het menselijk lichaam is ontzettend complex en ook bij het aanleggen kan wat fout gaan waardoor een kindje met een afwijking geboren wordt. Als kinderverpleegkundige zou ik bijna gaan denken dat dit meer regel dan uitzondering is, maar ik weet dat het ‘in het echt’ meer uitzondering dan regel is. Gelukkig.
Als het ouders toch overkomt, staat hun wereld op z’n kop
Er wordt veel van je gevraagd en er moet een hoop geregeld worden. Daarnaast gaat het ‘normale’ leven vaak gewoon door. En dan kan het snel te veel worden. Het is dan ook helemaal niet erg om hulp te vragen of hulp te accepteren. Ook als je geen ziek kind hebt, maar bijvoorbeeld zelf met je gezondheid struggelt. En zelfs ook als het allemaal gewoon goed gaat, maar je het gewoon heel pittig vindt. Iedereen is anders en iedereen ervaart dingen anders. Daarom kan het altijd wel eens nodig zijn om even alles op een rijtje zetten en echt uit te rusten.
Nu werk ik wisselende diensten waardoor ik soms in de avonden moet werken of in de weekenden waardoor mijn man alleen de zorg voor de kinderen heeft. Maar ik ben daardoor ook regelmatig thuis voor de kinderen en soms zelfs vrij op een dagje dat de kinderen op de opvang zijn. Dan heb ik meestal genoeg te doen in huis, maar het is ook echt heel erg lekker om een paar uur het rijk en de tijd helemaal voor mij alleen te hebben. Voel ik me daar schuldig over? Soms wel. Maar dan denk ik weer aan alle kindjes die dagen alleen in het ziekenhuis liggen omdat papa en mama niet (kunnen) komen. Of de kinderen die helemaal geen ouders hebben. Mijn kinderen zijn niet zielig.
Mijn kinderen hebben alles wat hun hartje begeert
Ook al krijgen ze volgens zichzelf standaard een koekje te weinig en gaan we niet elke dag naar de kinderboerderij. Ze krijgen rust, reinheid en regelmaat plus heel veel liefde. Er zal zeker ook wel eens wat mis gaan. Maar dat is juist het mooie aan het leven. De schoonheid van imperfectie. Onvoorspelbaarheid. Hier kun je bang voor zijn of het omarmen. En accepteren dat het leven ook moeilijk kan zijn. En genieten van de momenten dat dat niet zo is, van kleine dingen. Een aanraking, een lach, de zon op je huid, fluitende vogels, dansen, lekker koffie.
Volgende week ga ik lekker op vakantie. Alleen met een vriendin. En laat ik de kinderen veilig achter bij hun liefdevolle vader en grootouders. Ik zie er naar uit en er tegelijkertijd tegenop. Want ja, ik zal mijn lieve kotertjes echt gaan missen. Maar ik heb ook zin om eens goed uit te rusten, aandacht te hebben voor mijn eigen gedachten. En daar zal ik alleen maar beter van worden. Als moeder en als verpleegkundige. Zodat ik na de zomer zowel mijn eigen kinderen als de kinderen en in het ziekenhuis weer volop aandacht en liefde kan geven.
Vakantie. Bijkomen van de eerste helft van het jaar. Met z’n allen er op uit, genieten van zon, zee, strand. Lekker eten, boekje lezen, zwemmen, spelen. Maar vooral genieten van elkaar. Dat ga ik doen (na mijn vriendinnentrip). En hopelijk jullie ook. Daarom weer een nieuwe blog na de zomer. Iedereen een hele fijne vakantie gewenst!
Kinderverpleegkundige Tanja is werkzaam als kinderverpleegkundige in een Nederlands ziekenhuis. Ze blogt anoniem – Tanja is niet haar echte naam – over haar werk en zoektocht naar balans. Tanja doet haar uiterste best om de ervaringen die ze beschrijft niet herkenbaar te herleiden naar mensen. Wij zijn Tanja dankbaar voor het delen van stukken uit haar leven.
