Op het moment dat ik met Seppe naar de supermarkt rijd heb ik er al spijt van. Ik had hem beter thuis kunnen laten. Hij wou zo graag mee dat ik het lastig vond om “nee” te zeggen. Toch merk ik in de auto dat ik me al begin te irriteren aan zijn gedrag. Op het moment dat ik de auto heb geparkeerd begint het feest.

Paniek

Hij wil blijven zitten. Krijsen, gillen, huilen hij haalt werkelijk alles uit de kast. Ik wil boodschappen doen met hem, want hij wilde mee. Ik merk aan mezelf dat ik boos begin te worden en wil dat hij de auto uit gaat komen. Nu komt voor mij de uitdaging. Ik ben op zaterdagochtend op een drukke parkeerplaats in discussie met een vierjarige. Wat ga ik doen?

Ik voel dat er mensen kijken (misschien is dit helemaal niet zo) en mijn geduld is bijna op. Ik heb slecht geslapen en voel een ontploffing aankomen. Ik ben er klaar mee. Ik heb geen zin in onderhandelen. Hij wilde mee boodschappen doen, dan wil ik dat hij nu de auto uitkomt. Ik praat tegen hem op een duidelijke manier. Ik heb mijn eigen boosheid onder controle en die van hem laat ik er zijn. Hij heeft door dat ik het meen en komt met tegenzin uit de auto. De boosheid was er snel en is ook zo weer verdwenen. Gelukkig geen verdere hysterie, we kunnen de winkel in.

Dan zijn we in de winkel

We stappen de supermarkt in en gaan voor de boodschappen. Af en toe ben ik Seppe even kwijt. Hij wandelt namelijk zelf door de supermarkt heen. Hij blijft ook (vaak) in de winkel en komt soms met iets aanlopen wat hij graag wil hebben. Ook nu heeft hij weer wat gevonden. Ik zie het nut er niet van in en geef aan dat hij het terug moet leggen. BAM nieuwe drama. Huilen, zo hard alsof ik hem wat verschrikkelijks heb aangedaan. Oh en weer al die mensen die zitten te kijken. Oh jakkes, ik heb hier zo geen zin in. Het liefste wil ik mijn kar met boodschappen nu laten staan en naar huis. Kind thuis afzetten en dan weer terug. Ik begin me wat moedeloos te voelen. Wat moet ik met de emotie van mijn kind aan?

Voor mijn gevoel kan ik een aantal dingen doen. Het is fijn dat ik mijn eigen frustratie aan voel komen. Ik ben me ervan bewust wat er met me gebeurt. De reden dat ik wil dat dit gejammer stopt, is omdat ik me ervoor schaam. Het liefst loop ik met een vrolijk kind door de supermarkt heen. Het gevoel dat iedereen naar me kijkt en er iets van vindt, is geen fijn gevoel. Ik wil het eigenlijk gaan sussen, zodat het stopt. En dan komt er een oude vrouw aan. Ach dat arme jonkje (dat zeggen ze dan in Friesland) Van de vrouw krijg ik een verwijtende blik. Ik merk dat ik het goed begin te praten en nu is Seppe degene die me aankijkt of ik niet spoor.

Sussen van emoties

Hij heeft gelijk. Dit spoort echt niet. Op straat mag je schijnbaar geen emoties uitten. Dan word je vreemd aangekeken. Eigenlijk maakt het niet uit welke emotie je hebt als er maar geen “te” voor staat. Als je “te” blij bent of “te” verdrietig gaan mensen je aanstaren of je van een andere planeet bent.

Zelfs bij kinderen die vanuit hun puurheid reageren zijn we geneigd om dit te “sussen” omdat het niet normaal zou zijn. Terwijl het bij het leven hoort. Soms ben je even uit balans en dan moet/mag het er uit. Ook op straat. Het is namelijk ontzettend goed voor je lichaam om emoties te laten zijn. Dan kan het in je lichaam goed doorstromen. Wil je het toch voor jezelf houden? Dat kan, ga dan op zoek naar een andere uitlaatklep. Bijvoorbeeld dansen, boksen, met een natte theedoek op tafel slaan, boos zijn in de auto of juist heel hard meezingen met de muziek.

Wat doe jij om je emoties de vrije loop te laten gaan?

Naast moeder van 2 prachtige kinderen, Esmée van 8 en Seppe van 4 jaar, is Anja getrouwd met een hele leuke man. Ze is ondernemer in De Gelukkige Ouder, kinderyoga docent, huishoudster, vrouw, zus, vriendin, dochter van en nog veel meer.
“Al mijn hele leven heb ik het gevoel dat ik op een zoektocht ben. Een zoektocht naar mezelf en wat er bij mij past. Waar krijg ik energie van en wat wil ik bereiken in mijn leven?”